گلچین ادبی :

          دیشب به  سیل  اشک ره  خواب  می زدم

 نقشی  به  یاد  خط  تو  بر آب  می زدم        

          چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ

فالی به چشم و گوش در این باب می زدم       

          ساقی به صوت  این غزلم  کاسه  می گرفت

می گفت  این سرود  و می ناب می زدم        

          خوش بود   وقت حافظ و  فال مراد  و کام

بر  نام  عمر و  دولت   احباب  می زدم        

  قطار می رود  

                   تو می روی  

                                  تمام ایستگاه می رود   

                                                            و من چقدر ساده ام   

                                                                                    که سالیان سال      

                                                                                                         در انتظار تو    

   در کنار این قطار رفته   

                            ایستاده ام    

                                         و همچنان     

                                                     به نرده های ایستگاه رفته   

                                                                                    تکیه داده ام    

                                                                       دکتر قیصر امین پور 

       : از حافظ      

   هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود 

                                                                  هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

   از دماغ من سرگشته خیال رخ تو

                                                                   بجفای  فلک  و غصه  دوران  نرود

   در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند

                                                                   تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود

   هر چه جز بار غمت بر دل مسکین منست

                                                                   برود از دل من  وز دل من  آن نرود

   آنچنان مهر توام در دل و جان جای گرفت

                                                                  که اگر سر برود از دل و از جان نرود

   گر رود از پی خوبان دل من معذورست

                                                                  درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

   هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

                                                                  دل بخوبان ندهد وز پی ایشان نرود

            شربتی از لب لعلش نچشیدیم و  برفت

                                                                 روی  مه  پیکر  او  سیر  ندیدیم  و برفت

            گوئی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود

                                                                 بار بر بست و به گردش نرسیدیم و برفت 

       کلیم :

             افسانه  حیات  دو  روزی  نبود  بیش 

                                                                آنهم کلیم  با تو بگوید چسان گذشت 

             یکروز صرف بستن دل شد به این و آن 

                                                                روز دگر به کندن دل از این و آن گذشت