به استحضار عالی می رساند اینجانب بعنوان روانشناس و مددکار اجتماعی با مردم و در متن جامعه زندگی میکنم ، هر روز مردم را در روند زندگی واقعی و در کوچه و بازار مشاهده می کنم و با تعداد زیادی مشاوره دارم . می بینم در جامعه ما 70 درصد مردم در نیازهای اولیه و اساسی خود یعنی تغذیه مانده اند و گرسنه و دچار سوء تغذیه هستند و بدلیل برخوردار نبودن از تغذیه سالم ، دچار عوارض ناشی از آن هستند و رنج می برند ( البته اشتباه نشود منظور از گرسنه بودن نداشتن نان نیست بلکه بلعکس بجای همه چیز نان می خورند ( بیش از چهار برابر میزان مصرف سرانه کشورهای اروپائی ) و بهمین دلیل چاق هستند و کم انرژی و دچار کمبود ویتامین ، کلسیم ، فسفر ، آهن و ... و اکثرا دچار مشکلات جسمی و روحی و مشغول دوا و دکتر و درمان و بهمین دلیل به اجبار مصرف دارو در کشور بالاست و چند برابر سرانه جهانی است و باز بدلیل همین مشکلات و مسائل اعصابها ناراحت ، رنجیدگی خاطر زیاد ، امید به زندگی کم ، عصبانیت ها بالا ، تمرکز و توجه ضعیف و نهایتا آمار تصادفات جاده ای و حوادث میحط کاری زیاد است ، مسئولین و وزرای ما نیز آنطور که در مصاحبه ها می بینیم بعضا دچار اشتباه میشوند و بفکر جلوگیری از مصرف نان و برداشتن سوبسیت نان می افتند ، یا با چند برابر کردن قیمت دارو می خواهند جلوی مصرف دارو را بگیرند و به ضعم خود آن را برابر با مصرف سرانه جهانی برسانند وهر سال دارو 40 - 30 درصد گران می شود .

ایراد کجاست ؟ آیا مسئولین مملکت ، وزراء مربوطه ، استانداران ، و مدیران کل مربوطه در استانها میدانند که سرانه تغذیه مناسب برای هر فرد در ماه باید شامل چه فاکتورهائی باشد ؟ و میزان آن چقدر است ؟ و آمار تولید آن در هر استان چیست ؟ و چه تناسبی با میزان جمعیت آن استان دارد ؟ و تولید کنندگان آن نوع محصول چه کسانی هستند و چطور می توان با آنها ارتباط برقرار کرد و آمار تولید آنها چیست و چطور با آنها هماهنگی نمود ، و برنامه ریزی در این زمینه چیست و چطور و کی به یک رفاه نسبی در امر تغذیه نزدیک می شویم ؟ بنظر این حقیر علایم این را نشان نمی دهد . بهمین دلیل علاوه بر گرانی سرسام آور هر چند صباحی چند قلم مواد نایاب می گردد فی المثل مدتی پیاز 150 تومان است . یکدفعه 900 تومان می شود ، دو هفته بعد برمی گردد روی 400 تومان ، یا زردآلوی 3000 تومانی مال 10 درصد برخوردار جامعه است و هندوانه 100 تومانی تنها میوه 70 درصد جمعیت محروم جامعه (به مثالها نچسبیم و در مثال مناقشه نیست) .

ردیف	نوع	در ماه	در سال	در کل کشور
1	گوشت قرمز	2 کیلو	24	1680000000
2	مرغ و مشابه	4	48	3360000000
3	ماهی و مشابه	3	36	2520000000
4	تخم مرغ	2	24	1680000000
5	شیر	2	24	1680000000
6	ماست	2	24	1680000000
7	پنیر و کره	1	12	840000000
8	نان	3	36	2520000000
9	برنج	3	36	2520000000
10	حبوبات	1	12	840000000
11	آجیل و خشکبار	1	12	840000000
12	روغن	1.5	18	1260000000
13	قند و شکر	1.5	18	1260000000
14	عسل	1	12	840000000
15	متفرقه	2	24	1680000000
16	جمع	30	360	25200000000

ردیف	نوع	در ماه	در سال	در کل کشور
1	توت		4 کیلو	280000000
2	شاه توت		3	210000000
3	توت فرنگی		5	350000000
4	آلبالو		5	350000000
5	گیلاس		6	420000000
6	هندوانه		10	700000000
7	زردآلو		5	350000000
8	ذغال اخته		3	210000000
9	آلوچه		4	280000000
10	آلوزرد		5	350000000
11	طالبی و گرمک		10	700000000
12	قیسی		4	280000000
13	انگور		6	420000000
14	هلو		5	350000000
15	خربزه		10	700000000
16	شلیل		5	350000000
17	گلابی		6	420000000
18	سیبری		5	350000000
19	گریفروت		4	280000000
2	انار		6	420000000
21	انجیر		5	350000000
22	به		5	350000000
23	پرتقال		10	700000000
24	نارنگی		10	700000000
25	سیب		10	700000000
26	موز		6	420000000
27	کیوی		5	350000000
28	آناناس		4	280000000
29	لیموشیرین		6	420000000
30	لیموترش		4	280000000
31	نارنج		4	280000000
32	جمع کل	15	180	12600000000

ردیف	نوع	در ماه	در سال	در کل کشور
1	گوجه فرنگی	2 کیلو	24	1680000000
2	سیب زمینی	2	24	1680000000
3	سبزی خوردن	1	12	840000000
4	سبزی خورشتی	1	12	840000000
5	پیاز	1	12	840000000
6	خیار	1	12	840000000
7	اسفناج	1	12	840000000
8	کاهو	1	12	840000000
9	هویج	1	12	840000000
10	شلغم	0.5	6	420000000
11	بادمجان	0.5	6	420000000
12	کلم پیچ و گل کلم	0.5	6	420000000
13	لوبیا سبز و باقلا	0.5	6	420000000
14	فلفل	0.5	6	420000000
15	کدو	0.5	6	420000000
16	متفرقه	1	12	840000000
17	جمع کل	15	180	12600000000

در مورد جدول 1 باید یادآور گردم 70 درصد مردم بجای 3 کیلو نان در ماه 30 کیلو نان مصرف می کنند برای اینکه قدرت خرید گوشت و مرغ و ماهی و لبنیات و عسل و آجیل و ... را ندارند چرا که بدلیل کمی تولید سالیانه 20- 30 درصد افزایش قیمت می یابد و تولید کنندها نیز به این افزایش نرخ بصورت یک سنت عادت کرده اند .

در مورد جدول 2 70 درصد مردم فقط هندوانه را می شناسند و میوه های پر ویتامین مثل زردآلو ، شاتوت ، گلابی ، گیلاس ، انار و غیره بدلیل تولید اندک غیر قابل دسترسی است و فقط برای 10 درصد قشر برخوردار جامعه است و 20 درصد دیگر نیز گهگاهی دل به دریا زده به زعم خود ولخرجی می کنند و از آن استفاده می نمایند و شاید مسئولین مملکت در تهران با مشاهده آن در میوه فروشی های بالاشهر تهران فکر کنند برای 70 میلیون مردم جامعه همه چی هست .

شاید جمهوری اسلامی طی این 30 سال برای تغذیه مردم به چند قلم آن فکر کرده از جمله گندم ، مرغ ، سیب زمینی ، گوجه فرنگی سیب و پرتغال و با خودکفائی یا با واردات آن را تا حدودی تامین نموده ولی به 90 درصد بقیه موارد جدول چنین نبوده اینکه چند قلم میوه تولید کنیم و به امیر نشینان برخوردارحوزه خلیج فارس صادر کنیم و مردم محروم ما بجای مصرف میوه و دریافت ویتامین های طبیعی آن مجبور باشند دارو مصرف نمایند زیبنده نظام اسلامی نیست . گهگاهی از بعضی سران نظام شنیده می شود که نباید در اقتصاد مداخله کرد و بازار خود را تنظیم می کند معنای این حرف این است که نیاز به برنامه ریزی و هدف گذاری نیست در واقع این طرز فکر این نتیجه را می دهد که بود و نبود مسئولین نظام در یک عرض است . باید بگم چنین طرز فکری مربوط به قرون وسطی است و دوران عدم دخالت در اقتصاد و بی برنامه گی و باری به هر جهت و شرایط جامعه سنتی با جمعیت اندک آن گذشته است و جوامعی که چنین فکر می کردند رو به انحطاط هستند.

راه حل مسئله فقط تولید است و بس ، تولید با برنامه و در سطح انبوه در همه استانها و توزیع با برنامه در کل کشور که باعث کاهش قیمتها گردیده تا همه اقشار جامعه بتوانند حداقل از تغذیه مناسبی برخوردار گردند و اقتصاد نیز یعنی همین تولید ، توزیع ، مصرف ، و حفظ چرخه آن .

ما باید همانند کارگاههای زودبازده در زمینه تولید مواد غذائی و انواع میوه وام دهیم (با برنامه و با نظارت ) که هم اشتغال ایجاد گردد هم تولید داشته باشیم هم سوء تغذیه ها از جامعه رخت بر بندد هم وضعیت بهداشت بهتری پیدا کنیم و هم سرانه مصرف دارو کم گردد و هم جامعه کم تنش تری داشته باشیم . با امید آن روز