می خواهم بی پرده صحبت کنم : بنظرم عصر کتاب نوشتن و کتاب چاپ کردن و کتاب خواندن گذشته است و بجز در موارد معدودی همچون زمینه های ادبی و شعر و چند زمینه محدود دیگر در بقیه امور کتاب نوشتن و چاپ و کتاب خواندن در واقع نوعی جا ماندن از زمان و از تکنولوژی اجتماع امروز تلقی می گردد و هر کسی بدین کار اقدام نماید بدون توجه به ضرورت آن و بدون توجه به نیاز و فقط و فقط بصورت سنتی و عادتی و یا بخاطر منفعت مادی آن اقدام نموده است . بخصوص در زمینه های علم و دانش و فن آوری و ... تا فرد بخواهد کتابی بنویسد حد اقل یکسالی گذشته و تا آن را ویرایش کند و به چاپ برساند و منتشر سازد بیش از دو سال از عمر آن علم و دانش گذشته است ، در زمانی که عمر اطلاعات و دانش لحظه به لحظه در حال تغییر است و ما اطلاعات و آگاهی چند روز پیش را سوخته تلقی می کنیم چطور مطالب چند سال پیش می تواند آنچنانکه لازم است مفید فایده واقع شود ؟ در روزگارانی که بعضی کشورهای جهان همچون لیتوانی ، لیتونی و استونی و... مصرف یگ برگ کاغذ را ممنوع می کنند و سیستم بصورت دیجیتالی و کامپیوتری و لپ تاپ در آمده و هر کسی در آن واحد به اطلاعات روز دنیا دسترسی دارد در جامعه ما هنوز میلیاردها تومان بیت المال جامعه صرف کتاب ، چاپ کتاب ، ساخت کتابخانه ، و انبار کتاب در منازل می گردد و جامعه ما تلاش دارد شکل سنتی خود را حفظ نماید ؟! در واقع یا توانائی بروز شدن را در خود نمی بیند یا آن را با افکار و اعتقادات سنتی خود متناقض می یابد ؟ پیشنهاد می کنم وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی بجای صرف بودجه مملکت در زمینه کتاب و کتابخوانی به نشر و گسترش سیستم کامپیوتری و اینترنتی جامعه که 80 درصد جامعه فاقد آن است همت گمارد .