وقتی فیلم مستندی را می بینیم که یکی از قبایل افریقائی طی مراسمی دست و پای کودکان را بسته و با چکش و قلم فلزی گوشه های دندان کودکان را دونه به دونه می شکنند تا آن را تیز نمایند بحال آنها و فقر آگاهی آنها تاسف می خوریم ! وقتی فرقه ای هندی را می بینیم که نوزادان خود را از فاصله ای چند متری به رود گنگ پرتاب می کنند که آنها را تطهیر کنند بحال آن کودکان معصوم و بحال آن مردم و فقر آگاهی آنها تاسف می خوریم ، ولی آیا شده به رفتارهای خودمان توجه نموده آن را نقد نمائیم ؟

چند سالی است همایشی اجرا می شود بنام همایش حضرت علی اصغر و صدا و سیمای ما نیز بعنوان رسانه ملی «و بقول امام دانشگاه » با آب و تاب فراوان آن را تشویق کرده و پخش می نماید و اما محتوای این همایش : یک طرف قضیه نوزادان و کودکان چند ماهه تا یکی دو ساله هستند که بدلیل نداشتن رشد مغزی و عقلانی و دانش و تجربه از تحلیل موقعیت خود ناتوانند و مادران مشوش وگریان در حال شیون ، و طرف دیگر قضیه مداحی که با فریادی رسا هنر خود را در تشدید این حالات گریه و شیون و به سر و سینه زدن و زجه مادران می داند ! آیا به این فکر کرده اید چه اتفاقی می افتد ؟ بگذارید من روانشناس توضیح دهم : کودک مادر خود را می بیند که گریه و زاری می کند ، اشک می ریزد ، محیطی را می بیند که همه مادران و کودکان گریانند فردی را می بیند در حال فریاد کشیدن و به ضعم کودک ظلم کننده ، خود را می بیند ضعیف و ناتوان که امنیتش به مخاطره افتاده ، و این ترس و اضطراب و افسردگی و ناامنی را درونی کرده ، به ناخودآگاه خود می سپارد ، و در طول دوران زندگی آن ترس و اضطراب بشکل های مختلف و بدون نشان دادن علل و عوامل خود را بروز می دهند ، 20 سال بعد از واقعه بيمار مضطرب با علايمي نظير نگراني و تشويش ، عدم تمركز فكري ، فكر مغشوش ، تپش قلب ، تنگي نفس ، دلهـره و دلشوره ، دل آشوبي ، درد ناحيـه سينـه ، اختلالات گوارشي ، تكرر ادرار ، سرگيجه و سر درد ، به روانشناس و روانپزشک مراجعه و ملتمسانه به دنبال راه علاجي است ، نمي داند چه چیزی باعث این اضطراب و دل آشوبی وی شده و چگونه كسب آرامش كند ؟ تازه این بهترین سرانجام است خیلی ها دانش مراجعه به روانشناس را ندارند و به مواد مخدر پناه می برند تا از آن طریق کسب آرامش نمایند . پس بیاییم روان کودکان خودمان را بیمار نسازیم .